Diagnostyka i leczenie niewydolności nerek

Przewlekła niewydolność nerek (CRF) ma częstotliwość 100-600 przypadków na 1 milion osób w różnych krajach. Wśród przyczyn u dzieci główną rolę odgrywają wrodzone anomalie, podczas gdy u dorosłych przewlekłą patologią jest cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, niewydolność sercowo-naczyniowa, miażdżyca, dna moczanowa, uszkodzenie leku, niedrożność urologiczna i choroby onkologiczne. Częstotliwość choroby wzrasta z wiekiem.

Terminowa diagnoza przewlekłej niewydolności nerek ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia i spowolnienia postępu choroby. Jednak wykrywanie patologii we wczesnych stadiach jest spowolnione z powodu długiego bezobjawowego okresu.

Pierwszymi objawami przewlekłej niewydolności nerek są: suchość w jamie ustnej, zmęczenie, nieprzyjemny posmak w buzi, zmniejszenie napięcia skóry, jej suchość, żółtawy odcień, utrata apetytu, brak pocenia się, swędzenie skóry, zaburzenia snu, skurcze mięśni łydek, częste oddawanie moczu w nocy, obrzęk. Oprócz wywiadu i badania, kluczową rolę w diagnozie odgrywa określenie GFR – wskaźnika filtracji kłębuszkowej. Określany jest również poziom elektrolitów, mocznika, kreatyniny, zawartość białka w moczu oraz ilość dziennego moczu. Badanie ultrasonograficzne i biopsję nerek wykonuje się zgodnie ze wskazaniami.

Leczenie przewlekłej niewydolności nerek zależy od etapu choroby. Na początkowych etapach eliminowane są czynniki wpływające na postęp choroby: rekompensata za przewlekłą patologię, anulowanie leków nefrotoksycznych, optymalizacja diety – redukcja białka, korekcja zaburzeń metabolicznych i hormonalnych. Zastosuj leki moczopędne, leki przeciw nadciśnieniu, statyny, reguluj glikemię. Aby spowolnić katabolizm, stosuje się leki anaboliczne, zmniejsza się azotemię. 

W końcowym stadium choroby głównym leczeniem jest hemodializa i przeszczep nerki.