Tachykardia, zaburzenia ciśnienia krwi, niewydolność serca

Tachykardia

Tachykardia dzieli się na dwa typy: fizjologiczny, nieodłącznie związany z osobą zdrową oraz patologiczny: zatokowy i napadowy.

Objawy tachykardii zatokowej:

• przyspieszone bicie serca;
• osłabienie, zawroty głowy, ból głowy;
• uciskający ból w klatce piersiowej, duszność.

W częstoskurczu napadowym rytm serca może osiągać więcej niż 150-220 uderzeń na minutę. Chorobie często towarzyszą zawroty głowy aż do utraty przytomności i ból w okolicy serca.

Tachykardia jest wynikiem chorób takich jak: zapalenie wsierdzia, zapalenie osierdzia i innych chorób serca, chorób endokrynologicznych, takich jak nadczynność tarczycy, itp.

Do diagnostyki tachykardii jest używany:

• EKG;
• monitorowanie holterowskie – monitorowanie EKG serca w ciągu dnia;
• echokardiografia (USG serca) – pozwala na wykrycie zmian w strukturze serca.

Leczenie tachykardii ma na celu złagodzenie ataków i dalsze leczenie chorób, które ją wywołują.

Nadciśnienie tętnicze

Nadciśnienie tętnicze, czyli choroba nadciśnieniowa – to wzrost ciśnienia krwi. Nadciśnienie jest definiowane, gdy skurczowe (górne) ciśnienie krwi wynosi 140 mm Hg i więcej i/lub rozkurczowe (dolne) ciśnienie krwi wynosi 90 mm Hg i więcej.

Wyższe ciśnienie krwi dodatkowo obciąża serce, co może prowadzić do chorób takich jak niewydolność serca, zaburzenia rytmu serca i choroby wieńcowe.

Nadciśnienie tętnicze może powodować lub nasilać zmiany w ścianach tętnic spowodowane miażdżycą, prowadząc do tak poważnych powikłań jak zawał serca i udar mózgu.

Nadciśnienie tętnicze jest częstą przyczyną przewlekłej niewydolności nerek.

Choroba nadciśnieniowa uszkadza naczynia krwionośne, co prowadzi do pogorszenia wzroku.

Nadciśnienie jest częstą przyczyną zmian w mózgu, takich jak przemijający atak niedokrwienny i udar mózgu.

Diagnoza nadciśnienia tętniczego opiera się na pomiarze ciśnienia krwi. Można to ustalić podczas wizyty u lekarza lub w domu.

Celem leczenia nadciśnienia tętniczego jest zapobieganie rozwojowi lub redukcja zmian chorobowych w innych narządach. Osiąga się to poprzez utrzymanie docelowego poziomu ciśnienia krwi poniżej 130/80 mmHg.

Niewydolność serca

Niewydolność serca jest stanem, w którym serce nie jest w stanie pompować wystarczającej ilości krwi do organów. W wyniku tego do niektórych organów dostarczana jest zbyt mała ilość tlenu lub zbyt duża ilość krwi jest uwięziona w tych organach.

Powoduje to szereg dolegliwości i objawów, takich jak:

• utrudnione oddychanie;
• szybkie męczenie;
• ogólna słabość;
• obrzęk;
• powiększenie wątroby;
• zmniejszona ilość moczu, itp.

Niewydolność serca nie jest chorobą niezależną, występuje w połączeniu z następującymi chorobami:

• choroba niedokrwienna serca;
• arterioskleroza;
• hipertensja;
• Diabetes mellitus (cukrzyca);
• wrodzone i nabyte wady serca, itp.

Diagnoza niewydolności serca wymaga analizy i badań, między innymi:

• EKG;
• monitoring Holtera;
• biochemia krwi;
• badania krwi w celu określenia funkcji nerek;
• ultrasonografia serca, nerek, organów brzucha;
• rentgen klatki piersiowej;
• rezonans magnetyczny serca, itd.